LENTE WEBER
Littekens - zo’n klein woord met zoveel verschillende betekenissen
Iets wat voor iedereen een ander gevoel opbrengt.
Zo’n klein woord wat zoveel met je kan doen.
Mijn moeder dealt al sinds kleins af aan met mentaal geweld van familie om haar heen.
Hierdoor heeft ze zichzelf ook mentaal geweld aangedaan en gevochten met haar eigen gedachten; gevochten met haarzelf.
Toen ontmoette ze mijn vader, ook niet de beste persoon om tegen te komen.
Ook mijn vader heeft mijn moeder mentaal en fysiek mishandeld.
Mijn moeder moest opgenomen worden bij de GGZ en wat mijn vader haar vertelde was: "Ik hoop dat je hier nog lang mag blijven’’.
Ze werd gediagnosticeerd met psychoses.
Psychoses is een toestand waardoor iemand zijn of haar grip op de realiteit kwijtraakt.
Dit gebeurt vaak na traumatische gebeurtenissen.
Ze raakte haar kinderen kwijt: mijn broer en ik. Voor een lange tijd heeft zij zichzelf daar de schuld van gegeven.
Er waren veel momenten dat mijn moeder littekens zette op haar lichaam, niet omdat ze dat wilde, maar omdat ze geen controle meer had over hetgeen wat ze deed. Alsof iemand haar gehypnotiseerd had en in haar lichaam was gekropen.
Nu gaat het gelukkig al een paar jaar goed met mijn moeder en heelt ze van haar jeugd, en heelt ze van alles wat haar aangedaan en afgenomen is.
Littekens zijn iets om op terug te komen, dat je er nog steeds bent, en dat je trots mag zijn op jezelf. Iets waar je je misschien voor schaamde. Maar nu kan je terugkijken op hoe sterk je eigenlijk wel niet bent.
Mijn naam is Lente Weber en ik woon met mijn broer al sinds mijn 4e niet meer bij mijn moeder, omdat ze niet voor ons kon zorgen. Mijn vader kon dat ook niet.
Ik heb in veel pleeggezinnen gewoond en voor een lange tijd amper contact gehad met mijn moeder.
Pleegouders die mij mentaal mishandelden en mijn leven een stuk moeilijker hebben gemaakt.
Ik wist niet meer wat ik met mezelf aan moest en heb gevochten met mijn eigen gedachten, gevochten met mezelf.
Als klein kind had ik geen idee wat er aan de hand was. Ik groeide te snel op en ik heb dingen meegemaakt en gezien die een kind niet mee hoort te maken of te zien.
Ook ik heb littekens, de meeste mentaal.
Ik schaamde me voor wat ik had gedaan, maar ik had het gevoel alsof ik het verdiende, alsof dat de beste uitweg was.
Nu weet ik beter en kan ik terugkijken op de tijden waar ik heb gevochten en het heb overleefd.
Ik kan trots zijn dat ik niet zomaar opgegeven heb. Dit leven heeft me al ontzettend veel geleerd.
Nu kan ik na zoveel tijd met een glimlach zeggen: “Mam, ik stap op de fiets, ben er over 20 minuutjes.” We hebben gepraat over het verleden door dit project. Want hoe lastig dat ook is, soms is terugkijken op hoe het was een goed iets om te doen. Iets waardoor je proces om te helen makkelijker wordt, ook al is het confronterend. Je moet trots zijn op wie je bent. En weet dat er in negatieve omstandigheden ook positieve uitkomsten kunnen zijn.
Naar mijn lieve mama en mijzelf: ik ben trots op jullie.
